İzleyiciler

25 Mart 2019 Pazartesi

10'u felçli, 12'si kör 75 kedi ile yaşıyor

https://www.gazeteduvar.com.tr/hayat/2019/03/24/10u-felcli-12si-kor-75-kedi-ile-yasiyor/

10'u felçli, 12'si kör 75 kedi ile yaşıyor

Mersin'de yaşayan Yasemin Açık, evinde 75 kedi ve bir köpek besliyor. Kedilerin 10'u felçli, 12'si kör, köpek Patraş ise eski sahibi tarafından kürekle dövülerek kemikleri kırıldığı için her gün ilaç almak zorunda. Yasemin Açık "Her birinin iyileştiğini görmek, yemek yediğini görmek, yaralarının toparlandığını görmek, yardım edebildiğimi bilmek çok mutlu ediyor beni" diyor.
DUVAR – Mersin’de hayvansever Yasemin Açık (37), evinde tam 75 kedisi ile birlikte yaşıyor. Kedilerin beslenmesinden temizliğine ve sağlık sorunlarına kadar her ayrıntı ile yakından ilgilenen Açık, sokaktaki hayvanların bakımını da gönüllü olarak yapıyor.
Merkez Toroslar ilçesindeki 2 katlı evinde yalnız yaşayan 1 çocuk annesi Yasemin Açık yaşamını 10’u felçli, 12’si kör olmak üzere 75 kedisi ve köpeği ‘Patraş’ ile sürdürüyor. Eski sahibi tarafından kürekle dövüldüğü için birçok kemiği kırılan, bu nedenle de ömrünün sonuna dek günlük ilaç kullanması gereken ‘Patraş’, kedilerle sıkı dostluk kurduğu evde huzurlu bir yaşam sürüyor.
’16 SENDEDİR BÖYLE YAŞIYORUM’
75 kedi ile aynı ortamda bulunmanın zor ancak manevi açıdan tatmin edici olduğunu belirten Yasemin Açık, “Her birinin iyileştiğini görmek, yemek yediğini görmek, yaralarının toparlandığını görmek, yardım edebildiğimi bilmek çok mutlu ediyor beni. 16 senedir bu şekilde yaşıyorum. Sanırım sonuna kadar da böyle gidecek. Kör kedilerin normal kedilerden hiçbir farkı yok. Felçli kediler özel bakım gerektiriyor. Günlük olarak tuvalet ihtiyaçları karşılanıyor. 2 veterinerin takibinde tedavilerini ve sağlıklarını kontrol altında tutmaya çalışıyoruz. Mali olarak ciddi bir yük bu. Maddi olarak ihtiyacım yok aslında ama insanların çocuklarıma destek olmasını istiyorum. Özel mama yiyenler var, epilepsi, hepatit hastası olan var, felç olanlar var. Onların düşük proteinli mamalar yemesi gerekiyor. Bu bir maliyet tabii ki ama hayvanseverlerin destekleri sayesinde ayakta kalabiliyoruz” dedi.
Yasemin Açık
GÜNEŞ DOĞMADAN KALKMIŞ OLUYOR
Hayvanlarla ilgilenmek için erken saatlerde uyandığını dile getiren Açık, “Güneş doğmamış oluyor ben kalktığım zaman. Sabah kahve içip kendime gelmeye çalışıyorum. Sonrasında temizliğe başlıyorum. 6 ila 8 saat arası temizlik sürüyor. Pansumanları yapılıyor, bezleri değiştiriliyor, tuvaletleri yaptırılıyor. Patraş bana Ankara’dan geldi. 70 kiloluk bir köpekti ve buraya geldiği zaman kedilere zarar vermiş bir köpekti. Bahçenin bir bölümünde ona bir kafes yaptık. Kediler girdi, çıktı. Yüz yüze geldiler derken şu an birlikte yaşıyorlar” diye konuştu.
Sokakta yaşayan kedi-köpeklerin bakımını da gönüllü olarak yürüten Yasemin Açık’ın bu şekilde bire bir ilgilendiği hayvan sayısı 150’yi buluyor. (MERSİN-DHA)

Tavukları en çok Mozart'ı seviyormuş

https://www.gazeteduvar.com.tr/kultur-sanat/2019/03/24/tavuklarina-mozart-dinletiyor/

Tavuklarına Mozart dinletiyor

Bursa'da bir çiftlik sahibi tavuklarına klasik müzik dinletiyor. Çiftlikte en çok Mozart seviliyor.

Metrobüslerde Yaşayan Kadın

https://www.gazeteduvar.com.tr/gundem/2019/03/20/siddetten-kactim-5-aydir-metrobus-ve-otobuslerde-yasiyorum/

'Şiddetten kaçtım, 5 aydır metrobüs ve otobüslerde yaşıyorum'

Trakya'dan şiddetten kaçarak İstanbul'a gelen kadın metrobüs ve otobüslerde yaşıyor. Genç kadın, "Metrobüs seferleri sabaha kadar sürüyor, genelde geceleri burada uyuyorum. Ben kendimi korumaya çalışıyorum" diyor.

Writers with Disabilities

http://www.bang2write.com/2019/03/you-are-not-alone-how-to-beat-challenges-as-a-writer.html

Writing Challenges

We all have challenges to our writing. In today’s world we all live busy, hectic lives and sometimes it can feel impossible to finish writing what we started. But what about those of us who face extra obstacles or challenges that can make writing a page feel like writing War and Peace?
Exploring diversity and the need for equal opportunities in today’s world, I have interviewed 10 writers with mental health issues, disabilities or special learning needs. Each sharing their own unique stories, they have offered up some advice for other writers. Here’s what they all had to say.

1) ‘Be honest about what you can and can’t do’

– Rachael Howard, writer with ME

‘I am pretty well housebound, so the internet is my lifeline. My main problem is lack of mobility and my condition is unpredictable, I can book a trip then have to cancel the morning of travelling because of the pain. This makes me appear unreliable.”
‘I have to be honest about what I can and can’t do. I have had meetings and been mentored via skype and deadlines have been shifted for me. It is a good judge of how the person is if they are prepared to be flexible.’
‘I have worked with two production companies successfully. In each case there are members of the company who are also disabled. They get my issues and work around them with me. I have learned to ask for help. Not easy to do.’
TOP TIP: Don’t be afraid to be honest. Let people know what you can and can’t do. If they run a mile they are not someone you would want to work with. Use the internet. Most people will happily Facetime or Skype.

 2) ‘Use software and ask others for help’

– Rachael’s daughter, writer with Autism, Dyslexia and Dyscalculia (Rachael’s daughter was happy to be included anonymously)

‘It is even more tricky for my daughter, she cannot interact with people at all unless she knows them well. She uses software to help with grammar and spelling or passes it to me regularly to read it. She uses online a lot for research. She can’t ask questions of people, but she can read what they write.’
TOP TIP: Don’t be afraid to ask for help with your various challenges. It will surprise you how much help is out there. Don’t apologise for what you can’t do. The industry needs to adapt to you.

3) ‘Use the speech function on your computer and audiobooks’

 – Nigel Auchterlonie, writer with Dyslexia

In his own words, Nigel describes accepting that he wasn’t the brightest kid at school, despite thinking he should be achieving better grades. However, Nigel enjoyed a successful career working on Dandy comics and works to this day as a professional writer. Finally, in his thirties Nigel was diagnosed with Dyslexia.
Nigel says he finds writing much easier than reading. If you struggle reading your work back, Nigel advises using the speech function on your computer. Hearing the computer read the text aloud makes it clearer and guarantees an accurate reading. Similarly, rather than giving up on reading books, listen to audiobooks instead.
TOP TIP: Don’t let yourself be labelled as ‘bad’ at something. If you enjoy it, keep doing it. As Nigel proves, you just might make a very successful career out of it!

4) ‘Keep your mind busy and don’t delete anything’

– Bay VanMeter, writer with Depression and Anxiety

‘I write to keep my mind and body busy, and when I get in those dark days I get a darker more emotional style of writing that paints a picture for the reader.”
‘Don’t delete anything, keep writing and keep trying because one day you will look back and be grateful that you didn’t give up. It also helps to have something that is yours, something you can escape into.’
TOP TIP: Dealing with challenges can be dispiriting, which means you may make decisions you regret in the heat of the moment. So don’t delete anything! You will always be glad you didn’t give up.

5) ‘Do whatever it takes to get feeling positive again’

 – Josh Merritt, scriptwriter with Asperger’s, Dyspraxia and Sleep Apnoea

‘I was diagnosed with Asperger’s syndrome and Dyspraxia when I was around 5. I also have Sleep Apnoea and lack of good sleep can severely affect my mood, stamina and memory. I get very stressed when I forget an idea.’
‘The autism helps with hyper-focus and obsessive attention-to-detail. But it can hold me back in terms of making me feel like I am not achieving emotions on the page. I can be extremely overwhelmed by self-analysis and judgement. Nit-picking every little thing.’
‘Listening to music and dancing gets me feeling positive, full of enthusiastic energy and inspiration. The brain starts to flow because of the flush of endorphins, I presume.’
TOP TIP: Forget about your challenges by finding  what gets your endorphins flowing again. Then do it!

 6) ‘Seek Help When You Need It’

– Anonymous, writer with Depression, Social Anxiety and Panic Attacks

‘I have Depression, social anxiety and have had panic attacks all my adult life. I am struggling to overcome it. It affects my writing because slowly over time my anxiety kills the creativity and confidence and I end up with nothing left.’
TOP TIP: ‘My advice for other writers if you struggle, seek help.’

7) ‘Just Keep Trucking’

– Shaquwanna Long, writer with Schizophrenia

‘I have Schizophrenia and it sucks. The medicine slowed my memory and creativity. Ideas used to just come to me but now I have to put forth effort and seek out ideas’.
‘Just keep trucking, don’t stop taking your meds but find what works for you and outsmart your meds. Music helps me greatly. Just know that you’re not alone that there are others out here who know your struggle and we are more than willing to give you a helping hand.’
TOP TIP: Remember you are not alone.

8) ‘Your disability can actually help you’

– Jemma Callander, writer with Dyslexia

Discovering her dyslexia as an English undergraduate, Jemma initially questioned her career aspirations. Then something interesting happened.
‘Over time, and with education, I realised that labelling my disability actually helped me to understand the way I think and, in turn, the way I write.’
‘As a journalist, I now take a Dictaphone with me wherever I go (or iPhone notes). Old school, but it helps me remember interviews I’ve conducted and acts as an oral notepad.’
TOP TIP: Use technology to help – even old school tech! Whatever works.

9) ‘Just keep going’

– Dal Cecil Runo, partially blind writer with Depression and Anxiety

‘I’m a partially blind writer (I can still see something, but use a magnifier glass or Roboreader.) I have a whole different process of how I go about drafting my novels. I outline in detail, and I try my best to write as clean as I can possibly produce at the time. I’m blind, I can’t afford to edit it later, so I edit as I go.’
‘How do I overcome this? I don’t. I simply try my best to keep going. I have terrible sleep patterns so I turned that into ‘Let’s write til I drop’ mechanism. It works.’
TOP TIP: What works for most people may not work for you, so find what will.

10) ‘Trust Yourself and your process’

 – Nathan Hamilton, writer with PTSD and a perfectionist nature

‘I struggle with PTSD and a perfectionist spirit when it comes to my writing. Sometimes, I’m so determined to have everything mapped out logically and correctly that it takes the fun and creativity straight out.’
‘I overcome this by scheduling my time better and try to write as the scene hits my head. I carry a writer’s journal with me so I can keep the pure inspiration before I turn my analytical brain onto it. I jot down sound-bites and snippets, then edit after I’ve added it. Trust yourself, your heart and your creative process!’
TOP TIP: Keep a writer’s notebook handy, or use your phone. You don’t have to sit in front of your laptop all the time.

11 Mart 2019 Pazartesi

Bir taksicinin gözünden hayatın öteki yüzü

https://www.gazeteduvar.com.tr/hayat/2019/03/10/bir-taksicinin-gozunden-hayatin-oteki-yuzu/

Bir taksicinin gözünden hayatın öteki yüzü

Şevket Şahintaş, 1988 yılında taksiciliğe başlıyor, 2004 yılında ise gece mesaisine. Geceleri sokakta uyumaya çalışan insanlardan etkileniyor ve onları fotoğraflayarak bir yerlere ulaştırmayı düşünüyor. Daha önce hiçbir geçmişi olmadığı fotoğrafçılıkta dünya çapında işler ortaya çıkarıyor. Ve bugün hâlâ direksiyon sallamaya devam ediyor...
Fotoğraflar: Şevket Şahintaş
Adem Erkoçak  aerkocak@gazeteduvar.com.tr
DUVAR – Şevket Şahintaş, fotoğrafçılığıyla nam salmış bir taksi şoförü. Dünyada Türkiye’den daha fazla tanınıyor. Çünkü Şahintaş 1988 yılında başladığı taksi şoförlüğüne bugün de devam ederken bundan 15 yıl evvel küçük bir fotoğraf makinesiyle sokakta yaşayan insanları fotoğraflamaya başlıyor. Önce kendi halinde uyuyan insanları görüntüleyen Şahintaş, zamanla bali ya da tiner bağımlısı çocukları, seks işçilerini, trans bireyleri, kağıt toplayıcıları ve Suriyeli sığınmacıları da alıyor kadrajına. Ne bir fotoğraf geçmişi ne de eğitimi olmadan başladığı bu serüven onu dünyanın sayılı fotoğrafçıları arasına sokuyor.
“Hayatımda başarılı olduğum tek iş fotoğrafçılık oldu açıkçası, diyen Şahintaş, “Fotoğraf çekmeye başladığım zamanki durumumu en iyi anlatan cümle şu olur sanırım: Ara Güler’i tanımıyordum. Şöyle düşünebilirsin, fotoğraf makinesi icat edilmiş ve ben aldım çekiyorum. Çünkü hiç fotoğrafçı çevrem yok,” diye anlatıyor. Ara Güler’i tanımıyordu belki ama yıllar sonra onunla fotoğrafçılık tarzının kıyaslandığı London College of Communication’daki bir bitirme tezine konu olacaktı.
Şevket Şahintaş (F: Adem Erkoçak)
1966’da İstanbul’da dünyaya gelen Şevket Şahintaş’ın yolculuğu ise Gümüşhane’de başlamış: “Annem bana hamileyken memleketten geliyorlar, bir gecekondu yapıyorlar ve ben o gecekonduda doğuyorum. Hisarüstü’nde. Bu mahalle ağırlıklı bizim köylüdür,” diyor. O mahallede şimdi sadece tek bir gecekondu var. Çok katlı apartmanların arasında hiç dokunulmadan terk edilmiş, öylece kalmış ama gördüğünüzde sizi etkileyen bir gecekondu. Sultan filminde kullanılan gecekondu olduğunu söylüyor Şahintaş, daha filmin ilk karesinde görünen gecekondu.
1978 yapımı Sultan filminin (Yön: Kartal Tibet) açılış sahnesinden bir kare…
(F: Adem Erkoçak)
Şevket Şahintaş, sevmediği için 15 yaşında okulu bırakmış. Babasının ‘okulu bırakırsan tamirci yanına veririm’ sözü gerçekleşmiş ve askere gidene kadar bir tamirhanede çalışmış. Taksiciliğe ise askerden döner dönmez başlamış: “Babam plaka almıştım, iş hazırdı. Öyle başladım. Annem hizmetçilik yapmış, babam fırında orada burada çalışmış. Sonra Osmanlı Bankası’nda işe başlamış ve orada şoförlüğe geçmiş. Taksi plakasını da orada çalışırken almış. Bu anlattığım süreç 20 yıl sürüyor tabii.”
Ancak Şahintaş aralıksız yapmamış taksiciliği, bir dönem ortak bir tamirhane işletmiş: “Ortak açtığımız bir tamirhane vardı, ben orada çalışıyordum. 2004 yılında orası kapandı, ben de yeniden taksiye çıkmak zorunda kaldım. Ama bizim plaka kiradaydı, o yüzden şoför olarak çıktım. O zaman da gece çalışmak durumunda kaldım çünkü mal sahibi gündüz çalışıyor.”
İşte Şahintaş’ın hayatını değiştiren de gece işine başlaması oluyor. Onun insanların hayatını dolaysız belgelemesine benzer şekilde hikâyesini doğrudan ondan dinleyelim:
“O dönem çalışırken bir gece Tarlabaşı’nda uyumaya çalışan bir adam gördüm. Ben müşteri bekliyorum, o da uyumaya çalışıyor. 2004 kışı, gece, soğuk. İlk kez orada sokakta uyumaya çalışan bir insanın farkına vardım, ondan önce sokaktaki insanlara karşı duyarlılığım herkes kadardı. Gündüz onları görüyorduk ama gecesini hiç düşünmemiştim, birçok insan da buna tanık olmuyordu. O geceden sonra sokaktaki insanları gözlemlemeye başladım. Artık gözüm hep onları arıyordu.”
“Sonra ‘ne yapılabilir’ diye düşündüm çünkü çok üzülmüştüm. Bir fotoğraf makinesi alıp bu insanları fotoğraflamaya karar verdim. Çektiğim fotoğraflarla seslerini duyurabilirim belki. Bir-iki kareyle olmaz ama tuğla gibi üst üste koyarsam bir yerde görünür dedim. Bir müşterim vardı, ona sormuştum. Taksitle kot pantolonumun ön cebine sığan küçük, kompakt bir makine aldım.”
“İlk başta insanları uyurken fotoğraflamaya çalışıyorum ağırlıkla. Zamanla temas kurmaya da başladım insanlarla. Bunun için sigarayı kullandım. Sigarayı ağzıma koyuyordum, aslında çakmağım olmasına rağmen ‘ateşin var mı’ diyordum. Varsa veriyordu, ben de ona sigara veriyordum ve sohbete başlıyorduk. Sonra da fotoğrafını çekmek için izin alıyordum. Başka stratejiler de belirledim. Sokakta yaşayan insanların hayvanlarla arası iyi oluyor. Köpekli bir insan gördüğümde ‘köpeğiniz çok güzel, bir fotoğrafını çekebilir miyim’ diyordum. Onların da çok hoşuna gidiyordu, bir adamın gelip köpeğini güzel bulması ve onun fotoğrafını çekmesi. Bu sayede güvenini kazandıktan sonra da soruyordum: ‘İsterseniz bir de beraber çekeyim sizi?’ Ben hep şunu söylüyorum, dünyanın en iyi fotoğrafçısı da olsa ikili ilişkileri iyi değilse bu fotoğraflar çekilmezdi. Bu fotoğraflar için cesaretli olmak ve insana yaklaşmayı bilmek gerekiyordu.”
“İlk 50 fotoğrafı çektiğimde bunları bana makineyi tavsiye eden müşterime gösterdim. Dedi ki ‘Şevket Abi ben Mimar Sinan Üniversitesi Fotoğraf Bölümü mezunuyum. Dünyada tanımadığım fotoğrafçı kalmadı. Bunlar inanılmaz fotoğraflar… Tabii ki otomatik modda çekiyordum. Çok karanlık yerlerde flaş kullanıyordum. Bazen flaş patlatmamam gerekiyordu, gece moduna alıyordum. Ama ağırlıklı flaşlı çektim. Çekim için çok vaktim de olmuyordu hazırlık yapacak. Bazen müşteriyi arabada bekletip fotoğraf çekmeye iniyordum.”
“Fotoğraf çekmeye başladığımda tahmin bir şeyle karşılaştım: Uyurken inliyordu insanlar. O kadar soğuktu ki hava, bir insan hem uyuyor hem ses çıkarıyor. Hep derler ki, fotoğrafçı öyle bir fotoğraf çekmeli ki, altına hiç yazı yazmamalı, fotoğraf kendini anlatmalı. Dünyada da genel kabul budur. Ama ben şunu söylüyorum hep: Çektiğim fotoğraflarda o sesi hiçbir zaman duyurma imkanım olmuyor. Evet, fotoğrafa bakıp orada bir adam görüyor insanlar ama ne soğuğu hissediyor ne de iniltiyi duyuyor. O yüzden şunu kesinlikle biliyorum, fotoğraf asla her şeyi göstermiyor. Fotoğrafçının ayrıca duyduğu, gördüğü şeyler hiçbir zaman fotoğrafa geçmiyor.”
“İlk Foto Kritik diye bir site vardı, oraya yüklemiştim. Benim fotoğrafçı çevrem yoktu ama o sitedeki hemen hemen herkes profesyonel fotoğrafçıydı. Orada kısa sürede dikkat çektim. Çok sık günün fotoğrafçısı seçildim. İnsanlar takip etmeye başladı. Ondan sonra da beni ODTÜ Mezunlar Derneği keşfetti. Benden bir sunum yapmamı istediler. Dernek etkinlik için ‘Bir taksi şoförünün gözünden İstanbul’ diye tüm üyelerine duyuru yapıyor. Oradan gazeteciler duymuş, birçok gazeteci ulaşmaya çalıştı.”
“İlk röportajımı o zaman Sabah gazetesinden Figen Yanık’la yapmıştım. Figen Yanık röportaj sonrası elini omzuma koydu ve dedi ki ‘Şevket Bey unutmayın, sizinle ilk röportajı ben yaptım.’ Ne demek istemediğini anlamamıştım. Sonra gazetelerde tam sayfa söyleşiler, yabancı basın derken ne demek istediğini anladım tabii. Sanırım o haberci olduğu için işin nereye gideceğini anlamıştı. Cnn International bir gün boyunca bültenlerine üç buçuk dakikalık benim haberimle başladı. Arte’de, Deutche Welle’de belgesellerim yayınladı. 2010 yılında hayatımı anlatan Herkes Uyurken belgeseli, Altın Portakal’da en iyi ilk belgesel ödülünü aldı.”
“Türkiye’de ise ilk kez televizyonda CnnTürk’te Güven İslamoğlu’nun Her Yerde bir Haber Var programıyla çıktım. Benim belgeselimi yaptılar. ‘Baba CnnTürk’ü açar mısın, benim belgeselim var, onu izleyelim’ dedim. Açtı, televizyonda oğlu. Annem de yanımızda ama o da babamdan etkileniyordu. İki-üç dakika geçti annem ‘benim bulaşıklarım var’ dedi ve kalktı mutfağa gitti. İzlemedi. Ondan iki-üç dakika sonra da babam ‘ben bir program izleyecektim’ deyip kanalı değiştirdi. Gurur duymayı bırak televizyona çıktığımda izlemediler. Türkiye’de iyi-kötü tanınmaya başlamıştım ama ailemden kimse fotoğraf çektiğimi bilmiyordu. Öğrenince babam şiddetle karşı çıkmıştı. ‘Kendi sigortanı yatırmıyorsun, onlarla ilgileniyorsun’ diyordu. O dönem babamlarla yaşıyordum, bir gazeteci aradığında ya da bir röportajım gazetede çıktığında bunu söylemiyordum babama çünkü üzülüyordu, istemiyordu. Fikri hâlâ değişmedi.”
Şevket Şahintaş ve annesi. Annesi o dönemde hatalı davrandığını kabul ediyor…
“İlk birkaç yıl depresyona girmiştim. Beni çok kötü etkilemişti. Takside durup dururken ağlıyordum. Aslında tedaviye ihtiyacım vardı o dönem ama öyle geçti. Duyurulmasını istiyordum, tehlikeliydi. Ama tek şansım vardı, o tehlikeyi göze almak. Tarlabaşı’nın yıkım aşamasını çekmeye karar vermiştim. Çok girilmediği dönemlerdi. Polis onları dağıttı ve bana ‘Tamam, hadi çık. Biz buradayız,’ dedi. Birkaç saniye ‘Şimdi çıkarsam bir daha giremem’ diye düşündüm. Çocuklarla yüzleşmiştik ve beni suçlu göreceklerdi. Hikâye de şöyleydi: Ben bir çatıya çıkmıştım, genel çekim yapıyordum. Bir tane çocuk da başka bir çatıda uyuşturucu saklıyordu. Onu da çekmiştim. Oradan bağırdı ‘Yakalayın’ diye. Aşağıya indiğimde etrafım çevrilmişti zaten.  Anlatmaya çalıştım ama ‘sen beni çekiyordun’ dedi. Gerçekten de onu çekmiştim ama ne yaptığından haberim yoktu. Sonra polisler geldi ve ‘kalacağım’ dediğimde kızmışlardı. Çocukların peşinden gittim ve ‘Ben sizi çekmedim, polise de bir şey söylemedim. İstiyorsanız fotoğraflara bakın, uygun olmayanları silelim’ dedim. O güven oluştuktan sonra oraya gittiğimde artık çocuklarla selamlaşıyordum.”
“Çok istediğim için çektim. Bir fotoğrafçı bunları iyi bir fotoğrafçı olmak için çekemez. Başka bir derdinin de olması lazım, fotoğrafçı olmanın dışında başka bir derdi. Fotoğraf burada ikinci planda, dert fotoğraf değil zaten. Ülkede her şey yolunda gitmiyor, bunu gösteriyorsun. Bu insanların durumlarını anlatıyorsun. Böyle olduğu için de memnunum açıkçası, böyle kalabilirsem daha iyi.”
“Gecenin Öteki Yüzü serisini çekerken, zamanla fotoğrafçı kimliğim de geliştikçe sadece uyuyan insanları çekmedim. Tinerciler, baliciler, hayat kadınları, travestiler, kağıt toplayıcılarını da çektim. Gündüze geçtiğimde Tarlabaşı’ndaki yıkım sürecini belgeledim. Annem çok ısrar etti gündüze geç diye. 6 yıl gececilikten sonra şimdi gündüzdeyim. Gezi olaylarında çok fotoğraf çektim. Sonra Suriyeli sığınmacılar gelince onları görmeyi başladım. Eminönü’nde çok görüyordum en çok ama nerede yaşadıklarını bilmiyordum. Bir gün haberlerde Süleymaniye’de sahipsiz bir evin çöktüğünü ve Suriyeli bir kadının da yaralandığını gördüm. Ondan sonra Süleymaniye’deki terk edilmiş evlerde sığınmacıları buldum ve onların fotoğraflarını çekmeye başladım. Üç yıl kadar çektim. Bir şehirde yaşıyorsun, yaşadığın şehirde olaylar gelişiyor ve fotoğrafçıysan o olayları çekmek zorundasın. Ben de öyle yaptım.”
“Hâlâ bir kağıt toplayıcı görünce bir sanatçıymış gibi onu izlerim. Bazen öyle soğuk geceler oluyordu ki, kalorifer taksinin içini ısıtmıyor, üç kare fotoğraf çektiğimde ellerim donuyordu, hemen arabaya kaçıyordum. Ve bu adamlar o soğukta sabaha kadar kağıt topluyorlardı. Ve üstlerinde büyük paltolar yok, gencecik çocuklar, koca koca adamlar. Onlara hayran olmuştum.”
“Hedef çok fotoğraf çekerek herkesin görmesini sağlamaktı, o bir işe yaradı. Ama fotoğraf çektiğim bu 15 yılda hiçbir yetkili bana ulaşmadı, ne yapılabilir, sen ne yaşadın diye. Ama hem Türkiye’de hem dünyada çok sayıda röportajım oldu, bunları görüp de kendi aralarında toplandılarsa bilemem. Benin yaptığım şey şu aslında: Issız bir yerde yaralı bir insan görüp ambülans çağırmak. Medya burada ambülans olarak geliyor ve hastayı doktora ulaştırıyor. Ama doktor hastaya ne yapıyor ya da bir şey yapıyor mu, haberim yok.”
“Eminim ki birçok insanın bir sokak adamıyla göz göze gelmesi benim fotoğraflarımla olmuştur. Bazı fotoğraflarda objektife bakan biri var ve sen de o fotoğrafa baktığında onunla göz göze geliyorsun. Ufuk Kıray’la çektiğimiz belgesel aynı zamanda ilk defa onları topluma tanıştıracak. Fotoğraf sunumlarında gidiyorsun, sokakta yaşayan insanların fotoğraflarını gösteriyorsun. Ama hayat hikâyeleri yok. Hep bir şey eksik kalmıştı. Tamam, fotoğrafları vardı ama bu insanların başlarına ne gelmişti? Bu belgesel, aslında o taksicinin fotoğraflarını çektiği insanların hayatlarını öğrenmek için bir ger dönüş hikâyesi. Bu kez hayat hikâyelerini alacağım sokaktaki insanların.”
Şevket Şahintaş’ın Ufuk Kıray’la hazırladığı belgeselin çekimleri bitmiş. Fakat bundan sonrası için bir yapımcı ya da sponsor desteğine ihtiyaçları var. Belgeselle ilgili destek sayfası burada: http://www.sevketsahintas.com/Sokagin-Cocuklari/
ŞEVKET ŞAHİNTAŞ’IN KISA ÖZGEÇMİŞİ 
1966 yılında İstanbul’da doğdu. 1988 yılından beri taksi şoförlüğü yapıyor. 2004 yılında, gece çalıştığı bir dönemde, sokakta yaşayan insanların üşüyerek uyumaya çalıştıklarını gördü ve seslerini duyurabilmek, onlar adına bir şeyler yapabilmek için bir fotoğraf makinesi alarak çekmeye başladı. 6 yıl süren bu çekimler sırasında, sokakta yaşayan evsiz insanların dışında, İstanbul’un gece yüzündeki diğer insanlar da objektifine takıldı. Uyuşturucu kullananlar, çöp toplayıcıları, travestiler, hayat kadınları, kısacası gece yaşam mücadelesi veren insanlar artık onun fotoğraf karelerini oluşturuyordu. İstanbul’un gece yaşantısını yansıtan bu çalışma, Türk fotoğraf tarihinde bir ilk oldu ve dünyadan da büyük ilgi gördü. Fotoğraf çekmeye başladığı daha ilk yıllarda, St. Petersburg’ta “Çağdaş Türk Fotoğrafçıları” adlı etkinlikte Türkiye’yi temsil etti. Fotoğrafları üniversite arşivlerine girdi. Türkiye’de birçok gazete ve dergilerde röportajları ve fotoğrafları yayımlandı. Almanya’da çeşitli radyolarda söyleşileri dinleyicilerle buluştu.
Wikipedia istatistiklerine göre dünyada en çok aratılan 4 Türkiyeli fotoğrafçıdan biri oldu.
20 Şubat 2008’de CNN Türk kanalında ilk televizyon belgeseli yayınlandı. 2008’de Alman Der Spiegel Online’da röportajı ve fotoğrafları yayınlandı. http://www.spiegel.de/kultur/gesellschaft/0,1518,591928,00.html
8 Eylül 2009’da İstanbul’da “Gecenin Öteki Yüzü / The Other Side of the Night” isimli ilk sergisini gerçekleştirdi.
6 Ekim 2009’da CNN İnternational’da röportajı ve neden fotoğraf çektiğini anlatan kısa bir belgeseli yayınlandı. http://edition.cnn.com/2009/WORLD/europe/10/05/sevket.sahintas.taxi.photographer/
16 Mart 2010’da Almanya’da Zoom Europa Arte televizyon kanalında belgeseli yayınlandı.
http://www.facebook.com/video/video.php?v=375775454172&ref=nf
14 Ekim 2010’da, yönetmenliğini Erdem Murat Çeliker’in yaptığı, çekimleri 2 yıl süren ve fotoğrafa başlama hikâyesini konu alan sinema belgeseli “Herkes Uyurken”, Uluslararası Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde, en iyi ilk belgesel ödülünü aldı. https://vimeo.com/7625302
Almanya Deutsche Welle Televizyon kanalında belgeseli yayınlandı.
http://mediacenter.dw-world.de/english/video/#!/77791/Turkey_The_Photographer_of_Istanbul
Ara Güler ve Şevket Şahintaş ile yapılan röportaj ile iki fotoğrafçının hayata ve fotoğrafa bakışı… London College of Communication’da fotomuhabirliği ve belgesel fotoğrafçılığı master programı olarak yayınlandı.

5 yıl sonra komadan uyandı ama 1980'de yaşıyor

 https://www.gazeteduvar.com.tr/5-yil-sonra-komadan-uyandi-ama-1980de-yasiyor-galeri-1730230?p=7 5 yıl sonra komadan uyandı ama 1980'de ...