söz değil, eylem! veya babanın girişimi, evladın eylemi

ümit yaşar oğuzcan'ın yirmi dört kez intihara kalkıştığı söylenir, kim saymış bilmiyorum ama. kendisi de bir şair olan babası lütfü bey, oğlunu dünyanın yaşamaya değer bir yer olduğuna ikna etmek için çiçekli böcekli şiirler yazmış ama nafile. ümit yaşar, ara ara kalkışırmış intihara, evde huzur falan hak getire.

ümit yaşar'ın 17 yaşındaki oğlu vedat, bir yaz günü çıkmış evden, galata meydanında bir kafeteryada çikolata yeyip kanyaklı kahve içmiş, sonra kuleye tırmanıp bırakmış kendini aşağıya. rivayete göre, sımsıkı kapalı avuçlarında bir not kağıdı varmış: "intihar öyle edilmez, böyle edilir."

ümit yaşar'ın vedat'ın arkasından yazdığı şiiri dürüst bulmadığım için buraya almıyorum. bir yer "kendini boşluğa bıraktı" gibi bir ibare kullanıyor ama şiirin genelinde "düştü" deniyor. oğlunun intiharında bir kişi olarak vedat'ı göremediği gibi kendini de görememiş ne yazık ki.

fakat iki dize var ki, bu inkarın kaynağını gösteriyor, hayli ironik bir biçimde:

"pırıl pırıl bir yaz günüydü
aydınlıktı, güzeldi dünya"

ümit yaşar'ın babası lütfü beyin oğluna yazdığı şiir ise şöyle başlar:

"bak dünya ne güzel, bu sitem niye,
ettim ben adımı sana hediye."